Poesie: tradizioni e riflessioni dell’impavida decina

SAN GIOVANNI GEMINI – La Signora Melina, sangiovannese appassionata della scrittura, ha creato un diario in cui racconta le giornate passate in compagnia di amici in giro per i sentieri Sicani.
Una raccolta di poesie denominata “Gli amici della montagna“: storie che raccontano le avventure “ad alta quota” di un gruppo di amici in giro per gli incantevoli panorami di Monte Cammarata; poesie sulle più tradizionali usanze; riflessioni che riportano la mente indietro nel tempo per rivivere suoni e profumi che non ci sono più.

Buona Lettura!

LA PELLEGRINA MAIULINA12243639_10206675930915776_414167637_n
Lu misi di maiu, lu misi di Maria,
la madunnuzza è pronti pi viniri ni tia;

si porta appriassu tutta la squadra
pi costuiri ni la tò casa,

raccugliannu tuttu lu vicinatu,
e fari tutti nzemmula un luogo sagrato.

Tutti a Maria ni raccumannammu
di pirdunarini i dispiaciri ca ci dammu,

cù la so bella cruna e un poco tristi macari
ci invita a tutti cù lu cori a prigari.

lu gruppu di la paci nun la lassa sula,
e l’accumpagna cù tanta premura.

La madunnuzza pellegrina cambia quartiari,
e si ricomincia a costruiri recitannu i misteri.

Unu alla volta lu gruppu va crisciannu,
e lu sguardu di la madonna và avanti,
sorridiannu.

LU CANTU DI LU PASSERU
Lu passeru n’capu na cima ca s’annaca,
e canta la stessa melodia tutta la mattinata.

Iu sugnu felici di sintillu
pirchì ni sta vita nun c’è cantu chiù bellu.

Lu tò cantu pari na ninna nanna,
ca la criatura s’addormi senza la mamma.

Tu la vita la vivi in libertà,
manci, vivi e nun chiadi la carità.

Lu buon diu pruvvidi a tia senza seminari,
basta ca ciarchi e truavi pi campari.

Vulissi aviri lì tò ali
pi la libertà putiri assapurari,

ma purtroppu la me pena l’aiu a scuntari,
ca nnarria na sbarra puazzu sulu ascutari.

La matina quannu mi viani a salutari
senza vidiri mai nè cialu e nè terra,
ca iri avanti pi mia è na guerra.

Canta, canta, passeru mia,
ca lu tò cantu melodiusu mi teni in cumpagnia.

COMPLEANNO DI NICHI’
Lu primu di giugnu, compleannu di Nichì
comu a lu solitu a la muntagna ni finì.

A caminari pi li sentieri era na bellezza,
c’era l’aria pulita e na piacevole brezza.

Li nostri piadi paria c’avianu l’ali,
e nun vidiamu l’ura di firmarini pi mangiari;

festeggiari era un rito scontatu pi tutti quanti,
ma fu la prima vota cù la torta, lu cafè è lu spumanti.

Stà picciuttazza forti, alta e senza paura
ma si entusiasmava anchi si truvava na sciura,

avilla ni lu gruppu è un veru piaciri,
e speru ca st’amicizia nun avi mai a finiri.

Tutti nzemmula formammu na bella cricca,
ca lu tiampu a nuavutri ni pari sempri picca.

FESTA DI GESU’ NAZARENO
Festa popolari tantu sintuta a San Giuvanni
ca genti ni arricogli di tutti banni:
alcuni pi devozioni, altri pi li folklori,
ma la viviammu tutti cu tantu clamori.
St’annu lu carru è statu rinnovatu
e i complimenti vannu tutti a lu comitatu.
Ogni annu, la secunna duminica di giugnu,
pirchì la festa ni  teni tutti ni lu pugnu.
Lu venerdì sira nesci la cruci da Santa Lucia
e la processioni s’incammina pi la solita via.
Lu sabatu all’alba c’è l’ammurduta di lu timuni
ca è compitu di antichi carrittera di lu comuni.
Pì li sangiuvannisi è na tradizioni vera
ca sta festa la fannu sua, e guai a cu ci la leva.
Lu sabatu a mazziuarnu cumincia la maschiata,
scinniannu tuttu  lu cursu accumpagnata di na solenni parata.
Lu pomeriggiu pi la vistuta di li vua è di rigori la presenza
e tutta la genti è pronti pi la partenza.
Lu carru àvutu na vintina di metri, divisu in poppa e in prua,
e lu corpu bandisticu fa a gara cu la marcia sua.

Finalmenti lu carru parti da corso Francesco Crispi,
coinvolgiannu tutti, anchi la genti tristi.
La duminica matinu la processioni di li ceri è proprio commoventi,
ca li grazii ricivuti sunnu tanti veramenti.
La sira lu carru affronta la salita cu tanta devozioni
e a mezzannotti quannu arriva c’è tantu entusiasmo e commozioni.
Ammassati, tutti vicini vicini,
pi alzari tutti nzemmula li colorati bandierine.
La popolazioni restava ferma unni era
si la banda nun sunava tanti voti la bersagliera.
E a ogni invitu a prigari vidè
e gridammu tutti “”evviva Gesù Nazzarè”.
Chiuinu la sirata i fuochi artificiali
ca cù li so botti fannu li casi trimari.
Lunedì sira la cruci torna a Santa Lucia
e la genti a la fini si disperdi pi la via,
visitannu li bancarelli illuminati,
cu la spiranza di truvari cosi circati.

LU PICURARU E LA CONTADINA
A lu calari di la sira
mentri lu tiampu chiuviddia,
lu pastorellu cu lo sò greggi nell’ovili si ni ia.

Mentre la contadina preparava pi manciari
e ccu’ l’ova di lu pollaiu la frittata cucinari,

ca lu profumu di lu panuzzu sciurnatu allura allura,
lu pastorellu si apprestava ca la iurnata era stata dura.

Arrivatu a tavola manciava chianu chianu,
pi assapurari miagliu lu vittu poveru ma sanu.

Finalmente posa l’ossa ni lu lettu a ripusari
pi na bella durmuta putirisi fari.

A lu cantu di lu gaddu cumincia la sò iurnata
ccu’ la mungitura e pua la cagliata;

e quannu lu formaggiu è ni la vascedda,
lu pastorellu parti arria a fari la iurnatedda.

COMPLEANNU DI ROSALIA E GRAZIELLA
Rosalia, fimmina pacata e duci comu lu meli,
ca si fussi masculi mi la pigliassi pi muglieri.

Parla sempri picca, cu calma e serenità,
ma pi stù compleannu sprizzava felicità.

Graziella, la nostra meteorologa e la guida di la montagna, propensa a cumannari,
si io avessi un figlio di vattiari, la sciglissi pi cummari.

Idda lu rusariu lu sapi canlari, quannu siammu a la muntagna,
difenni a tutti e la stima si guadagna.

Comunqui stavota invece di festeggiari pi la solita via,
ni iammu quasi tutti in pizzeria.

La tavula bella longa a nuavutri ni basta’
pirchì ognunu si purta la so mità.

Lu rumuri di lu cicaliu ca c’era ni lu ristoranti,
anchi si parlavamu nun ni sintiammu tra di nuantri.

Manciammu l’antipastu e la pizza a sazietà,
e a mezzannotti finalmenti la torta arrivà.

N’improvvisammu tutti fotografi privati
pi immortalari li dù festeggiati.

Anchi si la lista di li cannili astutati va aumentannu,
aspittammu tutti cuntenti lu nostro compleannu.

LUGLIO 2015
Lu misi di giugnu l’impavida dozzina in dui si divisi.
cu lu zainu a spalla e li scarpuna misi.

Pi lu periodo di tutta l’estati
ca pariamo animi sconsolati.

Lu gruppu determinatu accussi a ristari,
e nun ci fu viarsu di un accordo attruvari.

La calura di lugliu spaccava li petri,
ma nuavutri faciamu li stessi kilometri.

Tra spazi sconfinati e lu silenzio solenni di li cimi
ni sintiamu spensierati comu tanti bambini.

Portella della venere sorgi in un pendiu
ca è comu tuccari lu cialu e dari li manu a Diu.

E’ un sentiero di vertiginosa e naturali bellezza
ca la brezza di lu pomeriggiu pari na carezza.

Ognunu si fici la scorta di l’origanu di lu mirtu e di lu timu,
ca lu sacchitiaddu ni li purtammu sempri chinu.

Tutti li sentiari ti mintinu paci di quanto sunnu belli
anchi si nuavutri ni sintiamu orfanelli.

Speriamu ca l’estati passa curriannu,
ca pua a sittiambru ni riuniammu.

LA MADRE
Camminavo lungo la riva ascoltando il rumore della risacca:
era una giornata limpida e piena di sole,
lo sguardo spaziava verso il largo che luccicava debolmente all’orizzonte.
Nel cielo volavano dei gabbiani posandosi qua e là,
e mi chiedevo se anche loro come me vagassero senza una meta.
Immersa nel pensiero, sola come un’anima in pena in cerca di un po’ di pace interiore,
ma la pace che cercavo ero sicura che non l’avrei mai trovata in nessun posto,
perché il mio cuore era in tumulto.
Non so chi e perché abbia voluto tutto ciò:
qualcuno lo chiama “destino”,
ma io avevo perso il bene più prezioso: mio figlio.

Melina